Ben kimim? Nerden geldim? Gideceğim yer neresi? Dünya hayatı, benim için bir son mu? Yoksa başka bir hayat için bir intizar salonumu?
Koca evren sahnesine baş aktör olarak gönderilen insan, hayatı bu sahnedeki rölden mi ibaret? Yoksa! rölünü en güzel bir şekilde yerine getirdikten sonra bir ödüle mi namzet?
Bu sorulara cevap verdikten sonra ancak hayata bir anlam yüklenecek aksi taktirde insanda diğer bütün canlılarla eş değer bir seviyeye indirgenmiş olacak ki buda insan oğlunun en büyük kaybı olacaktır.
Yerleri ve gökleri boşuboşuna yaratmayan Allah, elbette en güzel bir biçimde yarattığı insanı bir maslahata binaen yaratmış, başı boş ve gayesiz yaratmamıştır.
Koca kainata bakıp ders çıkarmak isteyenler, küçük bir kainat olan insana bir baksın.
'Ey kendini insan bilen insan kendini oku' Diyen üstad Bediüzzaman nazarları insanın kendisine çekmektedir.
Başlangıçta bir damla su, sonra bir kan pıhtısı, sonra bir et parçası, sonra o et parçası bir kemik, o kemiğe giydirilen bir deri! Bakıyorsunuz o bir damla su, gören gözler, işten kulaklar, tutan eller, yürüyen ayaklar, hisseden kalbiyle mükemmel bir biçimde bir insan suretine bürünüp dünyaya gözlerini açıyor.
Büyük bir nizam ve intizam dairesinde iş gören varlık, ve en güzel numunesi olan insan varoluş gerçeğine uygun bir hayat sürüyormu?
Sahip olduğu onca nimete şükrünü ifa edebiliyormu?
Hiçbir şey başı boş yaratılmadığı halde, nasıl kendi haline bırakılır sorması lazım insanın kendi kendine.
Her bir varlık lisanı haliyle Yaratıcısını tesbih ederken maalesef nurdan yaratılan varlıklardan daha üstün yaratılan insan Halikine karşı yapması gereken sorumluluktan kaçıyor.
Yeryüzünün halifesi diye nitelendirilen insana bahşedilen nice güzellikleri görmezde gelip Halikine karşı nankürlük etmesi ne büyük bir kayıp.
Hayatımızı, hayatımıza en güzel anlam katan kullukla geçirmek temenni ve duasıyla VESSELAM..