Bu tarihi anlaşma, Osmanlı İmparatorluğu'nun Batı'da toprak kazandığı son büyük antlaşmadır ve Batı sınırlarını en geniş haliyle belirler.
Antlaşmanın Arkaplanı: Hotin Antlaşması'ndan (1621) sonra, Osmanlı İmparatorluğu ve Lehistan-Litvanya Birliği arasında yaklaşık 50 yıl süren bir barış dönemi yaşanmıştı. Ancak Lehler, Osmanlı himayesindeki Ukrayna Kazaklarına saldırdığında, barış bozuldu. Bu durum üzerine Sultan IV. Mehmet ve Köprülü Fazıl Ahmet Paşa, Lehistan'a karşı bir sefere çıktılar ve bu sefer "Kamaniçe Seferi" olarak bilinir. Türk ordusu bu sefer sırasında ardışık zaferler elde etti ve Kırım Hanı'nın da arabuluculuğuyla Lehistan barış talebinde bulundu.
Bucaş Antlaşması'nın Şartları: 18 Ekim 1672'de imzalanan Bucaş Antlaşması'na göre, Podolya Osmanlı İmparatorluğu'na geçti ve Ukrayna ise Osmanlı himayesindeki Kazaklara bırakıldı. Lehistan, Osmanlı İmparatorluğu'na her yıl 22.000 altın altında vergi ödemeyi kabul etti. Ayrıca antlaşma, Lehistan'daki Lipka Tatarlarından Türk ordusuna katılanların ailelerine ve mallarına zarar verilmemesini garanti altına aldı. Antlaşma ayrıca Kırım Tatarları ve Ukrayna Kazakları tarafından Lehistan'a yönelik akınları da yasakladı.
Antlaşmanın Ardından: Lehistan Meclisi, Bucaş Antlaşması'ndaki vergi maddesini kabul etmeyince, 1672-1676 Osmanlı-Lehistan Savaşı başladı. Ancak, 27 Ekim 1676'de günümüz Ukrayna'sındaki Zorawno kentinde imzalanan İzvança Antlaşması ile Lehistan, 22.000 altından feragat etmeyi kabul ederek Bucaş Antlaşması'nın şartlarını kabul etti.
Bucaş Antlaşması, Osmanlı İmparatorluğu'nun Batı sınırlarını genişlettiği ve bu bölgedeki dengeyi yeniden şekillendirdiği önemli bir tarihi olaydır. Bu antlaşma ve ardındaki diplomatik gelişmeler, Osmanlı İmparatorluğu'nun Batı Avrupa'da etkili bir güç olarak varlığını sürdürdüğü dönemin bir yansımasıdır.
